Pannenkoekenrotsen

We vertrekken van Westport langs de kust naar beneden. Als we +/- 10 kilometer gereden hebben komen we een bord tegen dat we de volgende 110 km nergens kunnen tanken, dus omdraaien en tanken. (Waarom het bord niet aan het begin van de weg?)

Ze kennen hier veel one way bridges. Dus èèn auto tegelijk kan er maar op. Maar vandaag kwamen we wel iets heel ongewoons tegen. Op de brug lagen ook, nog in gebruik zijnde, spoorrails. Best wel spannend, want er stonden geen spoorbomen o.i.d.

Het eerste stuk van de route is erg saai en aan de dorre kant. (wie zei ook weer dat het Zuidereiland mooier was?)Dit stuk langs de kust was vroeger een gouddelvers gebied waar zich veel goudmijnen bevonden. De toen dichtbevolkte stadjes zijn nu nagenoeg uitgestorven en de mijnen uitgeput en verlaten.

Aan de weg zit een golddiggers museum. Lijkt ons interessant. We gaan naar binnen: krijgen 5 minuten uitleg van een knaap, lopen 10 minuten en zijn dan weer terug bij af, maar wel 20 NZ-dollar lichter. Dit was geen golddigger maar geldklopper!

Gaandeweg verandert het landschap. We rijden nu langs de kust en deze is onstuimig en adembenemend mooi. Met grillige rotsen als dobbelstenen in het water gegooid. Met de kilometers stijgt onze verbazing. Dan stoppen we in Punakaiki. Hier zijn de beroemde pancake-rocks. Ongelooflijk hoe zoiets moois kan ontstaan! Werkelijk: rotsen als opgestapelde pannenkoeken. Door de kracht van de golven spuit er water door gaten in de rots als geisers omhoog.(blowholes) Het geeft ook een bijzonder geluid. Mooi, mooi, mooi.

We staan vanavond in Greymouth aan de kust op een super de luxe camping. We wandelen over het strand met grote kiezels en zijn verbaasd over de diversiteit van de stranden hier. We zijn al vele kleuren zand en diverse maten stenen tegen gekomen. We kunnen bijna niet slapen van alle indrukken van deze dag.