Dolfijn

We hebben dankbaar gebruik gemaakt van de luxe faciliteiten (zwem- en ligbad) en gaan heerlijk uitgerust op weg.

Onderweg staat overal aangegeven waar je moet oppassen omdat de schoolbus er stopt. Zelfs op plekken in the middle of nowhere. School in hier een belangrijk gegeven. Elke plaats, hoe klein ook, heeft een of meerdere scholen. Het verkeer moet hier serieus rekening mee houden en wordt verplicht op bepaalde tijden de snelheid terug te brengen tot 40 km/u.
De schoolgaande jeugd boft hier. Ze hebben hier veel buitenactiviteiten. Zo hebben we ze al golfles zien krijgen, met hengeltjes zien lopen en allerlei sporten zien beoefenen. En altijd te herkennen aan hun uniform, zodat iedereen gelijk is.

Al rijdend langs de kust, slaat Ben in de buurt van Kiaga spontaan een straat in om even naar het strand te gaan. We treffen een bijna verlaten strand met parelwit zand onder een strakblauwe hemel. Het ultime vakantieplaatje. Een echtpaar staat daar ontspannen te vissen, voor hun avondeten zo blijkt als we ze aanspreken. Zo zien wij onze toekomst voor ons, samen zulke dingen doen.
Toeval bestaat. Weer treft ons een verrassing. De glimmende zwarte ruggen die Ben eerst aanzag voor snorkelaars blijken dolfijnen te zijn, vrolijk spelend in de golven. We geloven onze ogen niet. In mei komen hier zelfs walvissen om te paren en te baren.

Later in de middag zien we dat het plakband van de auto begint los te laten, dus besluiten we een garage op te zoeken. Mogelijk is een en ander op te lossen met een paar schroefjes. De monteur van een garage in Milton besluit nieuw en beter plakband te plakken, in plaats van te schroeven. Op onze vraag wat naar schatting de reparatie gaat kosten antwoordt hij: "a couple of thousand dollar". Dat is slikken en geeft ons een heel naar gevoel. We voelen ons niet meer "dolfijn"