Zee en strand

We zijn vroeg uit de veren en niet eens door de vele kinderen die hier rondlopen. Gisteravond om half twaalf kregen we nog buren, die even tijd nodig hadden om te installeren. Dus een kort nachtje.

Het plan is om langs de kust naar Sydney te gaan, zo'n 750 kilometer noordelijk. De weg gaat echter niet strak langs de kust, maar duikt regelmatig een stuk landinwaarts.
Wel lekker om vroeg op pad te zijn. De temperatuur is op dit tijdstip erg aangenaam wat ons bijna dwingt uit de auto te komen. Dus gaan we wandelen langs een meer in het bos. Het is er zo stil dat je zelf bijna bang bent om geluid te maken.

Via Orbost gaan we naar Marlo aan de kust. Ook hier weer eilandjes in de zee en veel volk wat de weg hier naar toe heeft weten te vinden.
Mooi geel zandstrand met best wel wat wrakhout van bomen. Hier en daar zijn ook stukken kust weggeslagen. We vermoeden daarom dat het hier soms behoorlijk kan spoken.
In de bosjes spotten we een kookaburra, een redelijk veel voorkomende vogel hier. Eigenlijk horen we hem eerder dan dat we hem zien. Hij maakt een soort lachend geluid. Misschien lacht hij ons wel uit, want steeds als we willen afdrukken voor een foto, vliegt hij weg. Maar we hebben m toch kunnen kieken.

Verder over de mooie kustweg naar Cape Conran. Hier en daar zien en ruiken we weer tekenen van brand en zijn toegangspaden naar het strand afgesloten
Bij Cape zoeken we een plaatsje op het gras in de schaduw en spreiden daar onze badlakens uit. Binnen vijf minuten valt Marijke in slaap en snurkt er lustig op los. Gelukkig wordt dit geluid overstemt door de zee. Ben mag gratis meegenieten.

Na deze powernap wandelen we langs het strand met bijzondere rotsen. Tussen de rotsen blijft water staan waardoor er een soort van verwarmde badkuipen ontstaan. Ziet er uitnodigend uit. Alleen stinkt het hier ongelooflijk door de enorme hoeveelheid, het strand volledig bedekkend, aangespoeld zeewier dat ligt te rotten. Maar dat nemen we voor lief.
Als we deze plaats hebben verlaten gaan we op zoek naar een camping.
We zijn er achter dat het moeilijker wordt naarmate je de kust verlaat. Over een afstand van 40 kilometer komen we slechts 2 piepkleine zijstraatjes tegen, verder alleen maar bos en nog eens bos. Zelfs geen huis! Bizar.

Onderweg denken we een stuk autoband te zien liggen op de andere weghelft. Op dat moment worden we ingehaald en zien de autoband bewegen. Het is een 60 cm lange hagedis, die besluit dat het beter is om toch maar niet over te steken. Die heeft geluk gehad! We kunnen helaas niet stoppen voor een foto vanwege achterop komend verkeer.
Deze jongen hadden we graag van dichtbij willen bekijken.

In Cann River vinden we uiteindelijk een camping (de enige hier waarschijnlijk).
Zeer sober uitgerust, met een onfris toiletgebouw van ver uit de vorige eeuw. In Nederland lag zoiets al lang tegen de vlakte. Maar de plek is fantastisch, waar wederom de vrolijke bont gekleurde vogels rijk vertegenwoordigd zijn. En zo heerlijk rustig.

Over vogels gesproken. We zijn er achter dat hoe lelijker het gekras, hoe mooier zijn jas. En andersom: mooie fluiters hebben vaak een saaier uiterlijk (in zoverre je überhaupt van saai
kunt spreken)